Шубҳаҳои зодаи аср (2)

Омода намудани ҷавобҳои пурмӯҳтаво ва қонеъкунанда ба саволҳои касоне, ки дар садади интихоби тарзи ҳаёт қарор доранд, аз ҷумлаи вазифаҳои муҳимтарини олимон ва мутафаккирони ҳақиқӣ мебошад. Гуфтан мумкин аст, ки ин вазифа ба як маънӣ ғояи офариниш ва ҳастии онҳоро ташкил медиҳад. Ҷомеае, ки мутафаккир надорад, ҷомеаи қашшоқ ва ҷамъияте, ки мутафаккирро қабул надорад, ҷамъияти золим маҳсуб мешавад, зеро чунин ҷамъият ба ғояи ҳастии мутафаккир беэътиноӣ мекунад ва ба дарки он намерасад. Олим худ як олам аст. Мутафаккир бошад дояест, ки олим ва оламро парвариш мекунад. Олими бетафаккур танҳо ҳаммоли дониш аст. Чунин олим нафарест, ки танҳо ба миқдор таваҷҷӯҳ дорад ва маъниву сифат барояш беаҳамиятанд.